Σε όσους χάθηκαν
προσπαθώντας να γεφυρώσουν το χάσμα
ανάμεσα στην Πραγματικότητα και την Ουτοπία
και σε όσους τα κατάφεραν,
έστω για μια στιγμή.
*το θεατρικό έργο Ισπανικό καλοκαίρι διακρίθηκε στον Ά διαγωνισμό συγγραφής θεατρικού έργου της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας το 2017 και ανέβηκε πρώτη φορά στο θέατρο Μπιπ στην Κυψέλη το 2019.
Κυκλοφόρησε από την Κάπα Εκδοτική το 2019 με εισαγωγή της Κάτιας Γέρου και επίμετρο του σκηνοθέτη Γιάννη Μπακογεώργου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε και online πατώντας σε αυτόν τον σύνδεσμο.
Καλοκαίρι. Ο Γιώργος και η Χαρά κάνουν πάρτι. Ο Μάνος παίζει μουσική, πάντα δυνατά. Οι ειδήσεις φτάνουν η μια μετά την άλλη. Το παρελθόν επιστρέφει στο πρόσωπο της Στέλλας: Η Ισπανία, τα Κόκκινα παιδιά, οι σύνδεσμοι, η απόπειρα. Αυτοί που έμειναν πίσω και αυτοί που προχώρησαν. Η επεισοδιακή επανένωση μιας κάποτε αχώριστης παρέας. Ή το φλεγόμενο τέλος της;
Το έργο της Πέννυς Μηλιά εστιάζει κυρίως στο πλέγμα των ισχυρών δεσμών των μελών μιας οργάνωσης, μετά από ένα αποτυχημένο “χτύπημα” στην Ισπανία τρία χρόνια νωρίτερα, με φόντο τον διαρκή αγώνα των ονειροπόλων και των εξεγερμένων. Οι συγκρούσεις των προσώπων δημιουργούν ένα θρίλερ σχέσεων όπου ο έρωτας εμπλέκεται με την πολιτική και την Ιστορία με συνέπειες απρόβλεπτες για όλους.
Γράφει στην εισαγωγή η Κάτια Γέρου:
« Διαβάζοντας το θεατρικό έργο της Πέννυς Μηλιά “Ισπανικό καλοκαίρι” δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτε για το καλοκαίρι αυτό στην Ισπανία, που έχει στοιχειώσει τη ζωή και την ψυχή των τεσσάρων ηρώων.
Το συμπληρώνουμε όμως με τη φαντασία μας. Η συγγραφέας μάς δίνει τα εργαλεία. Και αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν για το έργο: όντας απολύτως ρεαλιστικό, αφήνει ταυτόχρονα κενά, για να συμπληρωθούν από εμάς.
Οι ήρωες της Πέννυς Μηλιά ανήκουν στους αυτόκλητους “αίροντας τας αμαρτίας του κόσμου”, είναι αντάρτες πόλεων και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Ως θεατές ή ως αναγνώστες επιζητούμε την ταύτιση μαζί τους. Πώς όμως να ταυτιστείς με πρόσωπα που ζουν στην κόψη του ξυραφιού, που αλλάζουν κατοικίες και ταυτότητες, που τους κυνηγάει η αστυνομία, που αναλαμβάνουν ακόμα και εκτελέσεις;…
Πραγματικά τους συναισθανόμαστε γιατί, παρ’ όλη την γερή, σα πανοπλία, ιδεολογική σκευή που κουβαλούν και συγκινητικά υπερασπίζονται, η επέλαση του παρελθόντος, τούς φανερώνει στα μάτια μας τόσο άοπλους, τους λυγίζει και τελικά τους αλλάζει, στον ίδιο βαθμό που θα λύγιζε και θα άλλαζε τον καθένα μας…
Όλα τα παραπάνω, μαζί με τα προσωπικά αδιέξοδα των προσώπων, τη λαχτάρα τους για κανονική ζωή, για έρωτα, για μητρότητα, τον ασθμαίνοντα ρυθμό της γραφής και την άψογη “αστυνομική” πλοκή, δημιουργούν ένα έργο ιδιαίτερα ενδιαφέρον, φτιαγμένο με μαστοριά και σκέψη.»